چرا ما شیعیان را شیعه جعفری می گویند؟

شیعه به معنای کسانی که معتقد به امامت و ولایت علی علیه السلام و یازده فرزند معصومش هستند در زمان پیامبر گرامی وجود داشتند و خود پیامبر(ص) واژه «شیعه» را بر این گروه اطلاق کردند.

در تفسير «الدر المنثور» كه از منابع معروف اهل سنت است در ذيل آيه شريفه « اوْلئِكَ هُمْ خَيْرُ الْبَريَّة » ( بینه، 7)  از جابربن عبداللَّه انصارى چنين نقل شده است كه مى گويد:

ما نزد پيامبر بوديم كه على(ع) به سوى ما آمد. پيامبر(ص) فرمودند:
اين(حضرت علی) و شيعيانش در روز قيامت رستگارانند.
در اين هنگام آيه شريفه «إِنَّ الَّذينَ آَمَنُوا وَ عَمِلُو الصّالِحاتِ أولئِكَ هُمْ خَيْرُ الْبَرِيَّةِ» كسانى كه ايمان آوردند و اعمال صالح انجام دادند بهترين خلق مخلوقات خدا هستند ، نازل گرديد.

منبع: الدر المنثور ج 6 ص 379

حاكم حسکانی كه او نيز از دانشمندان معروف اهل سنت در قرن پنجم هجرى است، اين مضمون را در كتاب معروفش «شواهد التنزيل» از طرق مختلف از پيغمبر اكرم نقل مى كند و تعداد رواياتش از بيست روايت تجاوز مى كند.

منبع: شواهد التنزیل ج 2 ص 357

بسيارى ديگر از علماى اسلام و دانشمندان اهل سنت مانند ابن حجر در كتاب صواعق و محمد شبلنجى در نور الابصار، اين حديث را ذكر كرده اند.

منبع: الصواعق ص 96_ نور الابصار ص 70

بنابراين به شهادت اين روايات نام و عنوان شيعه را پيامبر اسلام براى پيروان راه على عليه السلام و طرفداران او برگزيده است و تاريخچه پيدايش شيعه نه بعد از رحلت و شهادت  پيامبر اسلام، بلكه به يك معنى در حيات خود آن حضرت  بوده است و ایشان اين واژه را به ياران و پيروان على عليه السلام اطلاق فرموده اند.

منبع: پیام قرآن ج 9 ص 24

اما اينكه مذهب شيعه را مذهب جعفرى مى گويند براى اين است كه تا زمان حضرت امام صادق عليه السلام به واسطه تسلط سياستمداران و زمامداران ستمگر، فرصت نشر علوم و معارف اسلام و تربيت شاگرد، آنطور كه براى ايشان فراهم شد، براى امامان قبل از ايشان فراهم نگرديد.

شیخ مفید می نویسد :
آن قدر مردمان از علوم امام صادق علیه السلام نقل كرده اند كه به تمام بلاد و شهرها منتشر گشته و اصقاع عالم را فرا گرفته و نقل نشده از احدى از علماى اهل بيت آنچه از آن حضرت نقل شده است.
همانا اصحاب حديث جمع كرده اند اصحاب راويان از آن جناب را از ثقات با اختلافشان در آراء و مقالات، عددشان به چهار هزار رسيده و آن قدر دلائل واضحه بر امامت آن حضرت ظاهر شده كه دلها را روشن نموده و زبان مخالف را گنگ كرده از طعن زدن در آن دلائل به ايراد شبهات.

منبع: الارشاد ج 2 ص 179

بنابر اين ايشان از موقعيت و فرصت، حداكثر استفاده را فرموده، علوم و معارف اسلام را تعليم و تدريس فرمودند و شاگردان بزرگى تربيت كردند كه هر كدام از علماى بزرگ اسلام به شمار مى روند؛ از آن موقع، شيعه و پيروان آن حضرت را جعفرى گفتند و بعد هم اين لقب بر شيعه باقى ماند و امامان بعد هم آن را منع نفرمودند چرا كه غرض همه، ترويج دين و هدايت مردم بود؛ همه راستگو بودند و همه مردم را به يك راه كه يگانه راه راست است هدايت فرمودند.

منبع: معارف دین ج 3 ص 144